vrijdag 22 augustus 2014

In de schaduw van het MAS

Wat te doen op een regenachtige feestdag met een van nature rustige baby van 8 maanden die graag in zijn buggy zit? Een museum bezoeken tiens en dat kan ook in eigen stad. Vorige vrijdag gingen wij dus, niet naar het MAS, maar naar het Red Star Line Museum in Antwerpen. Het MAS is trouwens zelf ook een aanrader, al was het alleen maar om (gratis) roltrapsgewijs helemaal bovenaan van de skyline van Antwerpen te gaan genieten. In pré-babytijdperk deden wij dat altijd 's avonds als we zo'n beetje zonder doel door de stad zwierven.


Enigszins verdoken in wat nog rest van de krochten van 't Eilandje, vertelt het Red Star Line Museum sinds één jaar het verhaal van de rederij Red Star Line die ontelbare mensen met dromen van een beter bestaan de oceaan overzette. En dat vertelt het goed. Niet teveel uitleg (want dat leest toch geen kat), maar wel een heleboel persoonlijke verhalen en leuk ingekleed. Op het einde van je bezoek kan je de toren beklimmen die als een grote schoorsteen uit het gebouw rijst en een blik werpen op dat Eilandje, dat serieus veranderd is sinds de laatste keer dat ik er kwam. Zo'n schone buurt opeens en zoveel restaurantjes en zoveel toffe café'tjes! De prijzen van het vastgoed hier zijn navenant en dat beetje snobisme moet je erbij nemen... Maar een beetje flaneren kost geen geld, nietwaar?

Bron: Travel Agent Central

Na het museumbezoek (en de aankopen in de museumwinkel, waaronder deze poster hierboven) gingen we nog voor koffie en taart bij de Urban Story Deli Shop. Lekkere koffie, een aangenaam decor, een wisselende kaart en kiezen aan den toog. Meer moet dat niet zijn.




Emil heeft er boekjes gelezen. 


Iedereen naar 't Eilandje dus, maar niet allemaal tegelijk hè.

donderdag 14 augustus 2014

Mama is bang

Sinds ik vorig jaar in december mama werd, ben ik blootgesteld aan een heel scala van emoties. Paniek, intense vreugde, frustratie, verwondering, blijdschap, ze passeerden allen de revue, soms zelfs allemaal in één dag. Maar wat altijd sluimerend aanwezig is sinds het begin, is de angst. Die besluipt me altijd 's avonds als ik in mijn bed lig. Emil ligt dan veilig in zijn bedje naast mij totdat ik opeens vind dat het te stil is en ik opveer en mijn hand op zijn borstkas leg om te voelen of hij nog ademt (nvdr. dat is altijd het geval...).

Tegenwoordig begint mijn hoofd steeds vaker te malen in het donker. Dan zie ik rampscenario's van valpartijen of enge ziektes en komt het besef dat ik zonder hem ook niet meer zou willen (kunnen!) leven. Droevig word ik daarvan, want het is niet bepaald gezellig om te gaan slapen met de dood in je hoofd. Ik vermoed dat de ongerustheid nu opflakkert omdat Emil zichzelf begint op te trekken en als gevolg daarvan geregeld in vreemde, oncomfortabele posities tussen de spijlen van zijn park terecht komt of met zijn hoofd ergens tegenaan botst (zielig!). Als een muggenbeet op zijn hoofd een zwelling achterlaat denk ik al meteen aan een hersentumor! (Nu ja, gedurende één seconde, maar dat is genoeg...)

Ik had nooit gedacht dat die ongerustheid me zo helemaal zou kunnen overnemen, maar bij momenten doet ze dat wel. En 't kind is nog zo klein! Wat gaat dat zijn als hij naar fuiven begint te gaan, te laat thuiskomt en zijn gsm niet opneemt?! Of heb je als ouder tegen dan zo'n punt bereikt waarop je denkt "ach, onzen Emil, die redt zich wel!"? Waarschijnlijk niet. Dat ik van nature een controlefreak ben zal al niet helpen.

Het is dat besef dat je niet de rest van zijn leven kussens achter zijn rug kunt leggen om zijn val te breken. Het loslaten is nu al begonnen. Nu ja, ondertussen mogen de mama's veel troosten en mag hun hart duizend keer gebroken worden met elke buil en schram die erbij komt. Als het daar bij blijft is 't goed. Niet denken aan dingen die zouden kunnen zijn of komen, toch? Al was het maar om mij een goede nachtrust te garanderen.

Gelukkig maakt de aanblik van dat slapende boeleke veel goed. Lekker veilig daar, vlakbij mama. Ja, hij ademt nog!

vrijdag 8 augustus 2014

Webshoppen: Kidsdinge

Ik was al een tijdje op zoek naar de kleurrijke melamine bordjes van Helen Darik en Ingela P Arrhenius en had ze al in een paar webshops gevonden, maar nooit beide collecties samen in één winkel (grmbl!). Tot ik de webshop van Kidsdinge ontdekte! Een erg fijne webshop met leuke serviesjes, mooie posters en tof speelgoed. Het gaat me nog lukken Emil voor een Studio 100-verslaving te behoeden, (Bumba komt hier niet binnen als ik er mijn zegje over te doen heb...) als ik al zijn speelgoed in deze (en andere) webshops koop. Zie dat memoryspel met de gezichtjes! Zie die nesting dolls die supermooi in Emil's kamer zouden staan!


Maar voorlopig dus enkel bordjes voor Emil en een postkaartje met tekening van Ingela voor mezelf. Al had ik nog graag dat leeuwenbord gehad dat nu tijdelijk (?) niet meer in voorraad is. Ach, reden om terug te keren naar deze webshop die een erg persoonlijke service levert met gepersonaliseerde bestellingsoverzichtmailtjes (een nieuw woord vanaf nu) en een persoonlijke boodschap bij je thuisgeleverde bestelling. Het leek zelfs of ik kreeg een cadeautje, want alles was mooi ingepakt en met stickers versierd. Cadeautjes krijgen is altijd leuk, zelfs al weet je al wat erin zit, toch? 





Je kan Kidsdinge ook twee keer per jaar live spotten op de weekendmarkt de bonte fabriek in Sint-Niklaas. http://www.debontefabriek.be/  De volgende editie is a.s 25 en 26 oktober!

vrijdag 1 augustus 2014

Dingen waar ik blij van werd












  1. Terug beginnen haken en een granny square-dekentje waar ik drie (!) jaar geleden aan begon eindelijk afwerken.
  2. Mijn saladekom van Orla Kiely, die evengoed dienst doet als fruitschaal of bloempot.
  3. Babywas zien drogen op het rek.
  4. Een dag Planckendael met dierbaren, ondanks hitte en drukte.
  5. Een gele achtergrond voor mijn kookboeken in mijn voor de rest witte (hoewel niet altijd propere) keuken.
  6. Een nieuw kapsel.
  7. Eindelijk een grote ijskast met diepvriesvak bezitten.
  8. Beginnen lezen in een nieuw boek (en grijpgrage babyhandjes).
  9. Emil, uiteraard, die 7 maanden werd, pogingen doet om al kruipend voort te bewegen, zichzelf begint op te trekken aan de zetel of het bed, alles in zijn mond wil stoppen en erg gedreven de klank 'aajaajaajaajaaj' oefent. Een baby moet ergens beginnen nietwaar?