Blog XXL

Ja, ik weet het. Al een maand (!) niets meer geschreven! Niet omdat ik niet wou of omdat er niets te melden was, maar wel andere redenen zoals daar zijn:

• nog foto's moeten maken van afgewerkte naaistukjes maar het fototoestel met lege batterij aantreffen.
• af en toe lui en vaak moe zijn.
• vaststellen dat het lief mijn laptop heeft aangeslagen om papers te schrijven.
• geen goede foto's kunnen trekken wegens de afwezigheid van natuurlijk licht (is er iets hatelijkers dan s'morgens in het donker naar het werk te vertrekken en pas s'avonds in het donker terug thuis te komen?!?Ik dacht het niet...)

Dus besloot ik na een tijdje: laat ik alles wat ik te zeggen heb maar opsparen tot ik een vrij moment heb in mijn weekje vakantie. Dat vrije moment is er al snel gekomen, want mijn vakantie is nog maar net begonnen en zie daar, ik ben al aan het naaien en stikken geslagen!
Laten we dus maar snel beginnen met item nr.1, want er zullen er nog véél volgen en ik wil de aandachtsspanne (die in deze moderne tijden steeds korter wordt, heb ik horen zeggen...) van u, de lezer, niet op de proef stellen.

Item nr. 1: het broodmandje

Het lief en ik hadden eens een broodmandje cadeau gekregen toen wij gingen samenwonen. Een handig ding, want langwerpig en dus geschikt voor het stockeren van het doorsnee lange stokbrood.

Nu merkte ik dat het witte doekje aan de binnenkant van het mandje steeds vuiler en vuiler begon te worden. Stof kruipt, naar ik heb ondervonden, echt overál naartoe! Maar dus. Tot voorheen had ik het broodmandje nooit eerder van nabij geïnspecteerd, maar aangezien ik vandaag van plan was om dat vieze, ooit witte stofje mee in de wasmachine te stoppen, begon ik er wat aan te trekken en te duwen. Eigenlijk had ik verwacht dat het stofje vast zou hangen, en dat het dus, achteraf bekeken, een vrij nutteloos mandje was omdat ik het dus nooit of te nimmer meer schoon zou krijgen.

Méér nog, niet alleen kwam het stofje vrij moeiteloos uit zijn mandje gekropen, het bleek ook zo simplistisch in elkaar gestoken te zijn dat ik meteen dacht:"Hé maar, dat kan ik ook wel maken zenne!". Dus sloeg ik aan het knippen en stikken, en dit is het mooie (en propere) resultaat:

Item nr. 2: Moeten er nog tassen zijn?

Wat mij moeiteloos bij item nr. 2 brengt, want sinds de vorige blog heb ik weer wat tassen in elkaar gestoken. Deze keer voor de verjaardag van Merel (nogmaals gefeliciteerd hierbij) en de tas die ik in de naailes heb afgewerkt, ondertussen toch ook al wel enkele weken geleden.Tja...

Merel houdt van herfstkleuren, en op de stoffenbeurs had ik (enigzins met dat idee in het hoofd) een oranje bolletjesstof gekocht, waar ik vooraan een zakje op naaide, dat op zijn beurt dan weer eerst geborduurd werd met een herfstige boom.

De tas van in de naailes was ik even beu nadat ze af was. Je zit uren op datzelfde stofje te kijken en hebt er ook wéken werk aan omdat je er maar eens per week een kleine 3 uur aan kan werken. Geloof me, je stofjes raak je zo écht wel beu! Maar na dus een weekje of twee in een donker hoekje van de woonkamer te hebben gelegen haalde ik ze terug boven en was ik best weer trots op het resultaat. Ziehier mijn gevoerde (met binnenvoering dus...) en vrij grote schoudertas die voorlopig dienst doet als naaitas!

 Item nr. 3: Evi's naaihoekje

Twee weken geleden heb ik een tweedehands bureautje gekocht en al een stukje muur geschilderd om daar een gezellig naaihoekje van te maken. Het is nog niet af, dus jullie mogen nog geen foto's zien! Mwoehahaha... Wat zegt u daar half snikkend? Wil je toch een foto zien?

Vooruit dan maar, een kleine teaser! Ziehier de opslagplaats van mijn stofjes. De lades van het bureautje heb ik bekleed met rood/witte plakfolie:

De rest van het verhaal volgt dus (hopelijk) spoedig!

Item nr. 4: Leren breien!

Ook alweer enkele weken geleden organiseerde ik bij mij thuis het Eerste Handwerkclubje! Vier meisjes die samenkomen om spaghetti te eten en daarna...te breien! Zo gezellig!

Nogmaals bedankt Joke om zo'n geduldige lerares te zijn. Ik heb je de dagen erna serieus gemist toen ik weer steken liet vallen...

Toch enkele bedenkingen omtrent het breien:

• Veel hangt af van het soort wol en de grootte van breinaalden die je gebruikt (wat voor een beginneling zoals ikzelf verre van evident was...)
• Het is geen schande om 5 keer opnieuw te beginnen aan een sjaal en het dan op te geven omdat de wol al helemaal naar de *** is (denk ik...).
• Breien en kat gaan niet goed samen: Mimi is véél te geïnteresseerd in zowel mijn wol als mijn breinaalden wat dan weer tot frustratie langs mijn kant leidt als Mimi mij aanvalt of er met mijn bol wol vandoor gaat. (Wat overigens voor het naaien ook telt, want mevrouw Mimi komt parmantig óp mijn stof zitten en valt dan alles aan wat ze ziet bewegen, inclusief scharen en naaldjes, wat dan weer ronduit gevaarlijk is!)
• Als je zit te breien en terwijl tv probeert te kijken, laat je méér steken vallen dan wanneer je je er helemaal op concentreert.
• De mevrouw van op de 'Leren breien'-DVD van de Veritas is gewoonweg véél te snel!
• Misschien heb ik te weinig geduld om te breien...

Mimi doet gevaarlijk! En dan nog haar tong uitsteken ook!

Item nr. 5: Music For Life

Ook dit is achterhaald, want het glazen huis is inmiddels opgedoekt, maar ook ik heb mijn duit in het zakje gedaan met twee prullen om aan je sleutelhanger te hangen (op de Meir), de aankoop van boeken (op het werk) en het opsnoepen van twee zakjes snoep (in de naailes).

En oh ja... Prettig kerstfeest! Maar daar ben ik ook al te laat mee zeker?!

Breuk.

Het is uit tussen mij en mijn stiknaald. We hebben definitief met elkaar gebroken. Nu ja, zíj heeft zich vooral met het breken bezig gehouden. Toen ik gisteren de laatste hand legde aan een cadeautje voor een jarige vriendin, besloot mijn stiknaald dat het genoeg geweest was. Ik had haar net één keer teveel door een 4-dubbele laag stof laten gaan, en uit protest (of misschien gewoon wel uit vermoeidheid of frustratie) liet ze haar onderstukje (excuseer me mijn taalgebruik) ín mijn stof steken.

Ik had al wel gehoord van dat fenomeen "naaldbreuk", maar was er zelf nog geen getuige van geweest. Ik stelde me er gefrustreerde, verbale woede-uitingen bij voor, helse geluiden en rondvliegende stukken metaal!! Maar eigenlijk was mijn naaldbreuk vrij vredig. Voordat ik er erg in had, had ik plots twee stukjes naald, in plaats van één. En daar zat het onderste stukje van de naald, in mijn stof, terwijl het bovenste stuk nu een beetje verloren in de machine stak. Vrij triest eigenlijk, en ikzelf was eerder verrast en gefascineerd, dan boos en hysterisch.
Ziehier mijn eerste gebroken naald:



Gelukkig had ik nog mijn naald die ik in de naailes gebruik, dus heb ik het cadeautje toch nog kunnen afwerken. Ik heb mijn boodschappentas opnieuw gemaakt, deze keer met langere banden en in een mooi stofje van Julija's Shop (Nationalestraat, Antwerpen). Gelukkige verjaardag Joke!



***

Boodschappen doen

Afgelopen donderdag heb ik een halve middag in trance gezeten aan mijn naaimachine. Toen ik daaruit ontwaakte, merkte ik dat ik zowaar een boodschappentas in elkaar had weten te steken. Omdat ik stiekem wel erg trots ben op het resultaat, ziehier mijn eco-boodschappentas in een stofje van Ikea:
 

Na het maken was het tijd voor de test: is mijn boodschappentas wel stevig genoeg om ook daadwerkelijk boodschappen in te vervoeren? Als ik in een winkel kom, heb ik namelijk de neiging om te beginnen grijpen naar alle dingen waar ik op dat moment zin in heb. Met als gevolg dat ik de GB meestal verlaat met méér spullen dat ik eigenlijk nodig had, en méér spullen dan mijn arme fiets (en mijn armen!) qua gewicht aankan. Een boodschappentas die wat gewicht kan verdragen en bijgevolg dus bestand is tegen die slechte gewoonte, was een absolute must.
En ja hoor, mijn tas is met glans geslaagd:

Het is normaal gezien de bedoeling dat je deze tas ook in zichzelf kan opvouwen, zodat je ze lekker klein in je handtas kan bewaren, maar wegens te dikke stof is dat spijtig genoeg niet mogelijk met de mijne. Maar geen probleem, 'naar de winkel gaan' (dat vervelende klusje nog ná de werkuren) wordt vanaf nu een stukje aangenamer!

Bomma Borduursel

Eigenlijk vond ik borduren zelf wel wat oubollig. Wie denkt aan borduren, denkt toch aan overdadige naaistukjes met realistisch nagebootste vogeltjes, bloemetjes of nog erger, beertjes! Tot ik op de boekenbeurs dit boek ontdekte:

Een boek dat mij liet weten dat borduren al lang niet meer het alleenrecht voor creatieve omaatjes is. Mijn naaimachine is ziekjes naar de naaimachinekliniek gebracht en mag pas volgende week woensdag terug naar huis komen (en aangezien ik haar die dag niet kan halen, wordt het misschien zelfs pas 16 november! Vreselijk!!). Dus zat ik hier maar wat verweesd rond te turen naar mijn stofjes en draadjes en uitgetekende plannetjes, die ik allemaal maar even in de diepvriezer moest steken (niet letterlijk natuurlijk...).

Maar aan dat bevriezen kwam een einde met dit boek! Na een spurt naar de Veritas (waar ik inderdaad borduurpatroontjes voor beertjes tegenkwam...) was ik een borduurring, een textielstift en borduurdraad in leuke kleurtjes rijker. En toen ik begon te borduren, was ik verkocht!

Dit wordt het zakje op mijn superhandige én ecovriendelijke boodschappentas. Hoe die eruit komt te zien, ziet u spoedig!

En dan ook nog een poedel die ballet danst (want soms doen poedels dat...) op mijn trui:



Borduren oubollig? Ik dacht het niet...



Meet Mimi

Vanaf nu hebben het lief en ik een gezin! Het is nog te vroeg voor een mensenbaby (ja, toch wel hoor!), maar zo'n poezenbaby, daar was ik al lang op aan het wachten! Enige twijfels van het lief, de huisbaas en mezelf hebben ervoor gezorgd dat ik anderhalf jaar van mijn leven heb doorgebracht zonder kat in huis (en ja, op de één of andere manier ben ik die periode zonder al te grove emotionele letsels kunnen doorkomen). Maar nu, is er Mimi.

Dat is tof, want Mimi:

• jaagt s'ochtends op onze bewegende voeten die ze ziet bewegen onder de lakens. Wie heeft er nu een wekker nodig?!
• rent als een gek met ADHD van de keuken naar de woonkamer en weer terug.
• maakt schattige geluidjes als ze als een gek met ADHD van de keuken naar de woonkamer rent (en weer terug).
• is zichtbaar blij als wij terug thuiskomen.
• heeft de bladeren van onze mooie kamerplant al tot de helft gereduceerd (minder tof)
• zorgt voor gezelschap en een gezellige huiselijke warmte.

Mimi is tof.

Contrasten

Zaterdag:
Fietsen doorheen een ontwakend Antwerpen. De kathedraal zien die tegen een lichtblauwe achtergrond in mist gehuld is. Stofjes kopen. Over een nog (relatief) lege Meir fietsen zonder achteloze voetgangers onderuit te scheppen. Naar de bakker gaan en de geur van vers gebakken brood inademen. Thuiskomen en lekkere koffiekoekjes eten. Achter de naaimachine gaan zitten en mijn allereerste creatie maken. Glunderen van trots.
Met de fiets vertrekken naar mijn ex-collega's en gezellig bij elkaar zijn in de meest ongezellige gezellige ruimte die er bestaat. Met de fiets, en lichtjes beschonken dankzij ex-collega's, vertrekken naar vrienden in gezellig Marrokaans restaurantje. Naast het lief gaan zitten, lekker eten, wijn drinken, praten. Het leven is mooi.

Zondag:
Lekker lang slapen. In de auto springen en bevestigen dat de weerman gelijk had toen hij zei dat zondag een mooie, zonnige dag ging worden. Naar Tervuren rijden. Met het lief terechtkomen in een bommabrasserie en een dagmenu bestellen (dagsoep - Vol-au-vent - dessert). Beseffen dat we toch geen zin hebben om lang aan tafel te blijven zitten. Wandelen in de zon en genieten van de herfstkleuren in de bomen. Museum bezoeken. Thuiskomen en pannenkoeken maken. Het leven is mooi.

Maandag:
Vroeg opstaan. Met de fiets vertrekken. Het is koud. Achter de computer gaan zitten. Dingen doen om geld te verdienen. Werken. Het leven lijkt plots zo mooi niet meer...

Herkenbaar?

Het avontuur dat 'leven' heet

Adventure is out there, it's heading our way

So grab your scarf and goggles, let's fly!

I've mapped out our journey, we're up here to stay.

A sunset is our home.

A moonbeam we will own.

My Spirit of Adventure is you!

Nooit gedacht dat een big budget-animatiefilm me nog een wijze levensles zou bijbrengen.
Wie op zoek is naar avontuur in het leven (iedereen toch?), niet vergeten: Laat je leven zélf het avontuur zijn.

Opstandig kapsel en andere frustraties

Mijn kapsel is opstandig! Van zodra het ook maar de minste vochtigheid voelt, begint het als vanzelf te krullen en te draaien, wordt het pluizig en is het natuurlijk niet meer om aan te zien.
Blijkbaar ben ik ook de enige die daar last van heeft, want als ik dan rond me heen kijk, ziet ieders kapsel er onaangeroerd door regen uit. Wellicht zijn er nog wel andere mensen met zo'n opstandig kapsel als het mijne, maar die zijn natuurlijk nooit in de buurt als het míj overkomt.

Andere kleine frustraties die me momenteel tergen:
- de te luide muziek van de bovenburen die vandaag vermoedelijk iets bij IKEA hebben gekocht, want ze zitten al meer dan twee uur op iets te kloppen.
- de koude als ik s'morgens moet opstaan.
- de klamme vochtigheid in onze slaapkamer.
- de lichte vorm van buikgriep die ik blijkbaar heb opgelopen.
- stof op de vloer.
- heel veel mooie kleren in het pashokje meenemen om dan te constateren dat het daarbinnen VEEL te warm is om kleren te passen én dat niets bovendien comfortabel zit of me mooi staat!

Bah!

koffiemond

Mag ik even een vriendelijke oproep doen aan mijn koffiedrinkende medemens? Dank u voor uw aandacht...
We drinken allemaal wel eens graag een tasje koffie. Als we een dipje hebben, als we het gevoel hebben dat we wat moe worden of als we gewoon iets willen drinken dat lekker bij ons stukje chocolade of ons koekje past, dan smaakt zo'n kopje koffie wel. Maar mag ik u er attent op maken, lieve koffiedrinker, dat u van koffie zowaar een koffieadem krijgt?
"Een koffieadem" vraagt u?
Ja, een koffieadem! Als u tegen me praat, nadat u zelfs maar één slok van uw kopje gedronken hebt, dan ruikt uw adem al naar koffie. Ja echt hoor! Misschien was u zich daar niet van bewust, maar het is wel écht zo. Nu kan ik wel genieten van de geur van verse koffie, als ik een gezellige "oma-tea-room" binnenkom, maar niet als die geur vanuit uw mond komt.
Mag ik u daarom vriendelijk verzoeken om, als koffiedrinker, altijd wat muntjes te voorzien zodat u na elk kopje koffie uw mond weer fris kan maken? Dat zou ik ten zeerste appreciëren...

Eeuwige piekeraar

Ik pieker. Het is geen geheim, want vele mensen weten dit. Ik pieker over alles. Nu moet ik wel zeggen dat dat piekeren de laatste jaren drastisch is verminderd. Waar ik vroeger ook piekerde over kleine, onbelangrijke dingen, merk ik dat die kleine dingen me niet zo veel meer deren. De grote dingen, daar pieker ik nog wel eens over. Dan pieker ik over zaken als "waar wil ik met mijn leven naartoe?", "Wat is mijn doel?", "Wat wil ik doen?". Vragen over het leven. Belangrijke vragen dus. Maar meestal kan ik zelfs zulke dingen ook goed relativeren. Terwijl ik in stilte nadenk over die grote vragen, geniet ik van de kleine dingen van het leven en probeer ik zaken te zoeken waar ik mezelf in kan verliezen. Dank u wel piano en naailessen.

Maar als er dan verandering komt. Oh hemel, dan sla ik weer helemáál aan het piekeren. Want zie je, ik hou niet van verandering. Ooit schreef ik een kort verhaaltje over een wat oudere dame die niet van verandering hield. Toen ik haar beschreef, deed ik dat met lichte spot, en hoewel ik dat personage lichtjes baseerde op iemand die toen mijn pad had gekruist, besef ik nu dat het personage meer op mezelf lijkt dan op die mevrouw in kwestie.

Verandering is akelig. Ik snap niet hoe sommige mensen doorheen grote veranderingen in hun leven kunnen walsen. Zij verhuizen, zij beginnen te werken, zij veranderen van job, en als je hen vraagt: "En, hoe gaat het met je?" zeggen zij spontaan en in gehele vreugde: "Het gaat gewéldig met me."
Toen ik vorig jaar verhuisde uit het ouderlijke huis was dat een heugelijk gebeuren. Ja, nu kon ik eindelijk een appartementje inrichten, en kon ik zélf bepalen welk eten er op welk tijdstip van de dag op tafel kwam. Maar toen ik eenmaal in mijn nieuwe huisje zat, kon ik alleen maar denken: "Ik wil terug naar huis!"

Nu heeft dat akelige kreng Verandering mijn leven weer helemaal overhoop gehaald. Ik besef dat ik meer van routines hou dan ik eigenlijk dacht. Weg met de routine, binnen met (geloof het of niet) ware paniekaanvalletjes! Tjee, wat ben ik toch een moeilijk mens...

Ik hou niet van verandering. En dat zal nooit veranderen.

Stof, stoffer, stofst

Dit zijn ze dan, de stofjes waar ik, als groentje op de naaimachine, spoedig een draagtas uit zal moeten fabriceren. Het resultaat valt hier hopelijk binnen enkele weken te bewonderen.

Als ik al die blogs zie met patroontjes en mooi afgewerkte knuffels, rokjes, mini-jurkjes voor de kindjes, ga ik groen zien van jaloezie, maar beginnen mijn vingers toch ook al te tintelen om er nu eindelijk eens zélf aan te kunnen beginnen! Bij deze, in de startblokken...klaar...vertrekken maar!

Een dag in verrassende vrede.

Vreemd dagje vandaag, mijn laatste dag bij Standaard Boekhandel. Ik was al blij dat ik een blauwe hemel en een zonnetje zag toen ik deze ochtend de deur uitstapte. Dat grijze weer van gisteren was behoorlijk deprimerend! Zeker ook omdat mijn haar vies begon te worden, en ik door die drukkende "non-warmte" behoorlijk begon te zweten in mijn wollen jurkje.

Maar genoeg over gisteren. Toen voelde ik me maar neerslachtig en nerveus voor wat nú voor me ligt.

Vandaag voel ik me verrassend vredig. Mijn afscheidsfeestje van gisteren heeft mij ook echt een gevoel van afscheid en "dank-u-wel-ik-moet-nu-gaan-het-was-heel-fijn" gegeven.

Wat klanten helpen, telefoons opnemen, nog een laatste keer door de boeken snuisteren, en dat alles met wat rustgevende muziek op de achtergrond. Ondanks de minieme winkelbezetting was dit een dag zonder stress en zonder al te veel collega's die langslopen en in hun vlucht roepen "laatste dag vandaag hè?!". Ondertussen heb ik van zowat iedereen al 3 keer afscheid genomen. Niets zo vervelend als uitgebreid afscheid nemen van iemand en succeswensen uitwisselen, om die persoon de volgende dag gewoon weer tegen te komen. Want wat gezegd moest worden is gezegd, dus wat valt er nu nog te zeggen?

Niet dat de vrede van vandaag me minder nerveus maakt voor morgen. Mijn éérste dag, bij Standaard Uitgeverij. Ik heb angsten waarvan ik horen zeggen heb dat het normaal is dat ik ze heb (zoals "Gaat mijn nieuwe werk me bevallen?" "Zullen mijn nieuwe collega's mij wel leuk vinden?"). Normale angsten dus, die echter niet minder worden omdát ze normaal zijn.

Ik ben dus klaar voor een avondje breinloos vertier. Lange leve VT4!



Hoe ik toch nog dingen afgewerkt krijg

Voor mensen die er al lang op wachten (niemand denk ik) ... Hij is er eindelijk! Vanaf heden is het fotoboek van onze reis naar Finland en Sint-Petersburg een feit. Ik ben echt erg blij met het resultaat (met dank aan de niet geringe bijdrage van Albelli Fotoboeken). Bovendien is ook ons filmpje eindelijk volledig gemonteerd geraakt en ook nog eens op DVD gebrand. Wie deze documentatie in levende lijve aan inspectie wil onderwerpen, geeft maar een seintje. Maar wellicht zal ik het sowieso onder je neus duwen de volgende keer dat ik je zie... Alvast mijn excuses voor een lichte opdringerigheid...

Kleine meisjes worden groot

Omdat mijn nichtje maar één keer 2 jaar wordt, waag ik mij (uitzonderlijk) aan een streepje poëzie.

Als vlindertjes slapen,
en sterren ontwaken,
ben jij de mooiste en helderste Ster.
Die fonkelt en schittert,
en goudkleurig glittert,
die waakt over ons in de donkere nacht.

Dus daarom een kusje
(en wie weet wel een zusje?)
voor een heel bijzondere meid.

Gelukkige verjaardag Sterre!
xxx

Een leven op orde

Ja, ik weet het! Het is té lang geleden dat ik hier nog iets schreef. Enkele mensen hebben mij er zelfs al attent op gemaakt. En ja, daar heb ik zelf voor gezorgd. Ik heb jullie immers opgedragen om achter mijn veren te zitten. Kwestie van wat externe druk te hebben, dacht ik toen. Maar blijkbaar mist dit soort van externe druk zijn doel.

En wat dan nog! Waarom moet ik hier trouwens enkel maar schrijfoefeningen maken, bedacht ik me plots. Waarom moet ik überhaupt schrijven?! Ik heb immers geen ambities om een gepubliceerd auteur te worden! Van zoiets durf ik al een keertje te dromen, maar wat is daar mis mee? Ik leef op dromen, ik haal kracht uit dromen. Dromen hoeven niet noodzakelijk ook werkelijkheid te worden. Toch?
Mag deze blog niet gewoon een uitlaatklep zijn, waarop ik af en toe wat stoom kan komen afblazen. En wie weet... misschien volgen er nog wel schrijfoefeningen. Geen paniek!

Ik wil het nu over iets anders hebben.

Zonder zwaarwichtig te worden, maar hoe moeilijk is het om je leven op orde te krijgen! Dat gaat dan van zware dingen (die ik gelukkig niet heb in mijn leven, maar sommige mensen ongetwijfeld wel), tot banale dingen als de was doen.

(Ja, de was doen!)

Want ik lijk mij bij momenten soms maar door mijn leven te ploeteren. De wasmand vult zich dan zienderogen met bergen kleren tegelijk, tot er zich zelfs náást de mand een hoopje begint te vormen (waar enkele stofnesten zich al aan beginnen vasthechten). In een poging om orde te scheppen (en ja, ook om een voldoende voorraad ondergoed te verzekeren), begin ik met de was. Eerst een machine voor de kledij. Daarna één voor ondergoed, handdoeken, etc. Chaos in de wasmand ietwat opgelost, droogrek goed gevuld. Zucht van verlichting.

Maar van het droogrek is het nog een lange reis naar de strijkplank, en hop, daar zit de wasmand alwéér barstensvol, is de droogrek nog steeds goed gevuld, en oh ja, er lag nog wat strijk op me te wachten ook. CHAOS!

Terwijl zie ik dat de vloer in mijn woonkamer alweer vuil is (net zoals in de eetkamer, keuken, slaapkamer, badkamer en zelfs het toilet!) Niet zo verwonderlijk als je bedankt dat ik zelden een stofzuiger in de hand heb, maar toch.

Ook mijn haar is niet meer te bedwingen en hoewel ik net naar de kapper ben geweest, lijkt het erop of mijn haar al een jaar geen schaar meer gezien heeft.

Ik heb pas nieuwe kleren gekocht, maar toch heb ik het idee dat ik niets heb om aan te trekken.

Ooit had ik de hoop dat ik in mijn leven een bepaald punt zou bereiken waarop alles perfect in evenwicht zou zijn. Mijn huis zou altijd netjes zijn, mijn was op orde, mijn kapsel in perfecte snit, mijn kledingkast goed gevuld met niets dan mooie kleren. Een leven op orde.

Ha! Hoe naïef!

Maar misschien moet ik toch maar proberen om wat vaker de was te doen...

Ik heb ontdekt aan mezelf dat ik dingen die ik mezelf opleg niet lang volhoud. Zo lijk ik mezelf er niet toe te kunnen brengen om op geregelde tijdstippen naar de fitness te gaan (waar ik tenslotte elke maand een niet al te min bedrag voor betaal).
Wat vreemd is, want als ik wél ga, voel ik me fitter, gezonder en ja, ook een beetje trots op mezelf. Zo houd ik het bijvoorbeeld ook niet lang vol om mijn bed kledingvrij te houden. Om één of andere reden verzamelt zich om de zoveel tijd een gigantische kledingberg achteraan op mijn bed, die me dan vreselijk begint te irriteren.
En ja, ik moet bekennen dat ik wel weet wat die reden is: ik ben te lui om elk kledingstuk weer netjes op te vouwen en weg te bergen als ik het niet meer nodig heb en het nog geen tijd is om het te wassen. Daar, ik heb het gezegd! Ik ben lui!
Alleen met wat externe druk ( van een leraar, een baas, omwille van geld, etc.) lijk ik mezelf genoeg te kunnen disciplineren om een lastige taak te volbrengen.

***

Zo ook met schrijven. Want ja, schrijven is een ‘lastige’ taak, zelfs ondanks het plezier dat ik voel terwijl ik het doe en de opluchting die ik voel achteraf als iets wat me zwaar lag van me afglijdt. Zelfs dat kan mij er zelden toe aanzetten om te beginnen met schrijven, laat staan om het consequent te gaan doen in een poging om mijn leven op orde te krijgen. Want ja…schrijven heeft die kracht.

Laat ik nu net een boek gevonden te hebben waarin ik mijn situatie herkende

“For people who make big claims about loving the written word, authors would do almost anything to avoid actually writing those written words. And for the aspiring writer, the work always seems especially impossible. How to begin? Where to begin? How to motivate? How to find discipline when no encouragement of incentive exists?”


Ja! Inderdaad! Nu komen deze woorden ook van een daadwerkelijk schrijfster. Niemand minder dan Elizabeth Gilbert trouwens, die me met haar boek “Eten, bidden, beminnen” op een vreemde manier zo diep geraakt heeft dat ik het gevoel heb er enkele levenslessen bij gewonnen te hebben. Maar goed, een daadwerkelijk schrijfster dus, die geld verdient met het schrijven van woorden, met het samenstellen van zinnen. Iemand die mijlenver van mij verwijderd is. Of toch niet?

***

Er is één soort van boeken waar ik een bijzondere voorliefde voor heb. Boeken waarin auteurs uit eigen ervaring schrijven over een onderneming die ze zichzelf hebben opgelegd, die daar dan ook écht in slagen en hun eigen, waargebeurde verhaal dan eens uitgegeven en verkocht krijgen. Mike Gayle probeert in “The To-Do-List” de rotzooi in zijn leven op te ruimen door op één jaar tijd een 1001-tellende te-doen-lijst af te werken; Elizabeth Gilbert ruimt de rotzooi van haar leven dan weer op door één jaar tijd te maken voor de zoektocht naar zichzelf, wat haar naar Italië, India en Indonesië leidt (“Eten, bidden, beminnen”). Julie Powell is zo gepassioneerd door Julie Child (flamboyante persoonlijkheid die de Britten de Franse keuken aanleerde in “The Art of French Cooking”), dat ze elk recept uit Child’s kookboek maakt en daar verslag van uitbrengt op haar blog. De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik Julie Powell’s boek niet echt gelezen heb (ik zag enkel de film), maar dat is even buiten de kwestie.

***

Punt is, dat ik mijn eigen uitdaging wil. Om de rotzooi op te ruimen, zo je wil. Maar vooral om mijzelf te disciplineren. Om te schrijven ook, want dat doe ik graag. Misschien doe ik het niet zo goed, en zijn anderen ook niet echt geïnteresseerd in wat ik te zeggen heb. Maar ik doe dit dan ook niet voor de “anderen”, maar voor mezelf. Hoewel het wel fijn zou zijn als iemand dit leest en geïntrigeerd raakt door de opdracht die ik mezelf nu zal stellen.



Aan de hand van Caroline Sharp’s “A Writer’s Workbook: Daily excercises for the writing life”, zal ik de komende weken trachten om hier te schrijven. Oefeningen maken om te schrijven, maar ook schrijven over het schrijven zelf. Ik zal zoveel mogelijk mensen op de hoogte stellen van het bestaan van deze blog, zodat toch enkele van jullie, lezers, zullen blijven hangen en me blijven aansporen als de volgende oefening te lang op zich laat wachten. Jullie, lezers, zullen mijn “externe druk” zijn. Wellicht kom ik op de proppen met allerlei excuses: geen tijd, te moe, geen inspiratie. Maar daar hebben jullie, lezers, geen boodschap aan.

Vanaf nu, schrijf ik.